پلاسمای فاقد پلاکت بهترین نمونه برای آزمایش های معمول انعقادی است. بدین منظور نمونه خون را باید در 2000 به مدت 15 دقیقه سانتریفیوژ نمود.

      سانتریفیوژ کردن مناسب نمونه برای به دست آوردن پلاسمای فاقد پلاکت Plasma Poor Platelet مهم است و شمارش پلاکتی این پلاسما باید کمتر از 10000 در میلی متر مکعب باشد.

      راهنمای CLSI نشان می دهد که از پلاسمایی که دارای شمارش پلاکتی بیش از 10000 در میلی متر مکعب باشد نیز می توان استفاده نمود به شرطی که بیمار تحت درمان با هپارین نبوده و پلاسمای آن منجمد نشده باشد.

      اما این نمونه برای سایر آزمون های انعقادی مانند لوپوس آنتی کوآگولانت و آنتی بادی ضد فسفو لیپید و مانیتورینگ درمان با هپارین مناسب نیست.

   همچنین اگر می خواهیم پلاسما را فریز نماییم، الزاما باید فاقد پلاکت باشد زیرا در اثر منجمد شدن پلاسما، پلاکت های باقیمانده لیز شده و فاکتورهای پلاکتی آزاد شده باعث کاهش 10 درصدی زمان آزمون های انعقادی می گردد.

بنابراین داشتن پلاسمای فاقد پلاکت به دلایل زیر ضروری است :

1- پلاکت ها دارای فاکتور 4 پلاکتی هستند که خنثی کننده هپارین است.

2- غشا پلاکت غنی از فسفولیپید است که روی آزمایش لوپوس آنتی کوآگولانت و سنجش فاکتورهای انعقادی تاثیر می گذارد.

3- پلاکت  حاوی پروتئازهایی هستند که روی آزمون اندازه گیری فاکتور ون ویلبراند تأثیر می گذارد. 

·         سانتریفیوژ باید هر شش ماه جهت اطمینان از شمارش پلاکتی قابل قبول چک شوند.

  فیلتر کردن پلاسما جهت از بین بردن پلاکت ها توصیه نمی شود زیرا مولکول های مولتی مر فاکتور فون ویلبراند توسط فیلتر کردن از پلاسما حذف می شوند.