-  افزایش سطح  ایزوفرمهایی غیر فعال از نظر بیولوژیک TSH،

-  کاهش متاابولیسم پایه و در نتیجه کاهش نیاز به هورمونهای تیروئید،

-  کاهش عملکرد محور تیروئید،

افزایش می یابد، بنابراین سطح نرمال آن نیز افزایش می یابد (بعد از 80 سال و به ازای هر 5 سال بین 2.1 الی 4.7 درصد افزایش در مقادیر نرمال TSH دیده می شود)، سطح T3 کاهش و بدون آنکه تغییری در سطح FT4 مشاهده شود.

در بچه ها هم محور هیپوتالاموس-هیپوفیز-تیروئید بصورت مداوم و تدریجی در حال بلوغ واصلاح است و به همین دلیل بصورت مداوم نسبت TSH/FT4 Ratio در حال کاهش است (تا بعد از بلوغ).

توجه شود که هم هایپرتیروئیدیسم و هم هیپوتیروئیدیسم تحت بالینی در افراد مسن می تواند با مشکلاتی همراه باشد.

بطور مثال در هایپرتیروئیدیسم تحت بالینی با افزایش ریسک فیبریلاسیون دهلیزی  ، شکستگی های لگن و سایر شکستگی ها، زوال عقل و یا دیمنشیا در بیمارانی که TSH شان کمتر از 0.1 mIU/L بیشتر دیده می باشد.
در بیمارانی مسنی که هیپوتیروئیدیسم تحت بالینی و یا TSH بالا در محدوده طبیعی دارند، میزان مرگ و میرشان (بخصوص سکته مغزی) نسبت به اشخاص ائوتیروئید و یا TSH پایین کمتر است.

سطوح پایین تر FT4 در این بیماران با عملکرد بالاتر فیزیکی همراه است. در حالیکه در افراد کمتر از 65 سال، هیپوتیروئیدیسم با افزایش ریسک آترواسکلروز همراه است و بیمارانی که در گروه سنی 65 تا 79 سال قرار دارند، در صورتی که سطح TSH شان بالای 10 mIU/L می باشد ریسک بالاتری برای بیماریهای قلبی-عروقی دارند.



تاریخ انتشار: 11:40:28 1403/09/01