|
نام اختصاری: ALT – SGPT-GPT سایر نام ها: آلانین آمینوترانسفراز ، سرم گلوتامیک – پیروویک ترانس آمیناز بخش مورد انجام : بیوشیمی نوع نمونه قابل اندازه گیری: سرم، پلاسمای هپارینه یا EDTA دار حجم نمونه مورد نیاز: 0.5 mL شرایط نمونه گیری: نیاز به ناشتا بودن نمی باشد. ملاحظات نمونه گیری: 1. فعالیت بدنی شدید موجب افزایش می گردد و باید
قبل از نمونه گیری اجتناب شود. 2. مصرف هرگونه داروی مؤثر بر نتایج آزمایش
را بر روی برگه بیمار ثبت کنید. 3. محل خونگیری را از نظر خونریزی
بررسی کنید. 4. زمان انعقاد در بیماران مبتلا به
اختلالات کبدی طولانی است. 5. سن و جنس بیمار بیمار را
در برگه آزمایش یادداشت کنید. موارد عدم پذیرش نمونه: هموليز شدید مي تواند بر نتايج آزمايش تأثير گذار باشد. شرایط نگهداری: نمونه خون كامل به مدت 12 تا 24 ساعت پايدار است اما بعد از
آن به علت آزاد شدن آنزيم از گلبول قرمز به تدريج افزايش پيدا مي كند. ALT در سرم و در دماي C◦ 3 تا4 هفته پايدار است ولي در صورت منجمد كردن كاهش قابل ملاحظه اي مي يابد. کاربردهای بالینی: اين آزمايش براي تشخيص بيماري هاي سلول كبدي استفاده مي شود.
به علاوه اين آزمون روش دقيقي براي پيگيري بهبودي يا وخامت اين بيماري هاست. وجود ALT غير طبيعي در مبتلايان به يرقان بيشتر نشانه يرقان با منشأ كبدی مي باشد تا آن كه هموليز خارج کبدی گلبول هاي
قرمز را به عنوان منبع يرقان معرفي نمايد. همچنين در ارزيابي هپاتوتوكسيك بودن
برخي داروها كابرد دارد. روش مرجع: ( 37◦C ,30◦C, p-5’-p) IFCC سایر روشها: SMAC. SCE مقادیر طبیعی: مردان
مساوی و بیشتر از یک سال: 7- 55 U/L زنان
مساوی و بیشتر از یک سال: 7- 45 U/L اطفال کمتر از 12ماه: 13- 45 U/L تفسیر: مقادیر افزایش یافته ALT در بیماریهای
پارانشیم کبدی که با تخریب سلول های کبدی همراه است مشاهده می شود. در هپاتیت
ویروسی و سایر شرایط التهابی تأثیر گذار بر کبد افزایش ALT مشاهده می شود. افزایش سطح ALT وAST و نسبت این دو
(ALT/AST Ratio) در تشخیص بیماریهای کبدی از سایر
بیماریها از جمله سکته قلبی، الکلیسم و انسداد مجاری صفراوی کاربرد دارد. افزایش
سطوح این آنزیم قبل از ظهور علائم بالینی رخ می دهد. بنابراین تشخیص زودرس افزایش ALT اهمیت زیادی در پروسه درمان دارد. افزایش سطح شديد: هپاتيت، نكروز كبدي، اسكيمي كبدي افزايش سطح متوسط : سيروز، كلستاز، تومور كبد، داروهاي مسموم كننده كبد، يرقان
انسدادي، سوختگي شديد، تروما وارد به عضلات مخطط افزايش سطح خفيف : ميوزيت، پانكراتيت، انفاركتوس ميوكارد، منونوكلئوز عفوني،
شوك عوامل مداخله گر: تزريق قبلي IM ممکن است موجب افزایش سطح گردد. داروهای افزایش دهنده سطح ALT عبارتند از: استامينوفن، آلوپورپنول، اسيد آمينوساليسيليك،
آمپي سيلين، آزاتیو پرين، كاربامازپين، سفالوسپورين ها، كلروديازپوكسايد، كلروپروپاميد،
كلوفيبرات، كلوگزاسیلين، كدئين، دي كومارول، ايندومتاسين، ايزو نيازيد، متوتركسات،
متيل دوپا، نفسيلين، ناليديكسيك اسيد، نيتروفوران توئين، ضد بارداری های خوراکی(OCP)، اگزاسيلين، فنوتيازين ها، فنيل بوتازون، فني توئين،
پروكائين آميد، پروپوكسي فن، پروپرانولول، كنينيدين، سالسيلات ها، تتراسيكلين و
وراپامیل. تماس با تتراكلريد كربن موجب افزایش سطح ALT می شوند.
توضیحات: ·
چاقی و ابتلا به الکل نیز مقادیر ALT را می تواند
بالا ببرد. ·
در روش های مدرن استفاده از پیریدوکسان فسفات به
عنوان کوفاکتور آنزیم ALT نتایج تا حدود
20 درصد بهتر از قبل نشان می دهد. منابع: 1. Tietz Textbook of Clinical Chemistry.
Edited by CA Burtis, ER Ashwood. Philadelphia, WB Saunders Company, 1994 2.
Manual of Diagnostic and Laboratory tests, Mosby’s |
