نام اختصاری:  B2GP1

سایر نام ها: Beta-2 Glycoprotein 1، Anti beta-2 Glycoprotein-1، Beta 2 GP1 Ab  IgG/IgM

بخش انجام دهنده: ایمونولوژی

نوع نمونه قابل اندازه گیری: سرم

حجم نمونه مورد نیاز:  0.5 ml

شرایط نمونه گیری: نیاز به ناشتایی نمی باشد.   

ملاحظات نمونه گیری:

1.  نمونه خون گرفته شده را بدون ماده ضد انعقاد جمع آوری کنید. و حداکثر تا 2 ساعت پس از نمونه گیری سرم را جدا نمایید.

2.  پس از نمونه گیری محل خونگیری را از نظر خونریزی بررسی نمایید.

3.  در صورت نمونه گیری در خارج از آزمایشگاه، نمونه را در کوتاه ترین زمان به آزمایشگاه ارسال نمایید.

موارد عدم پذیرش نمونه:

ü      پلاسما حاوی ضد انعقاد سیترات سدیم و سایر مایعات بدن.

ü      آلودگی نمونه، همولیز نمونه، ایکتریک( زردی) و لیپمیک شدید نمونه.

ü      نمونه های با برچسب اشتباه و یا بدون برچسب.

ü      ذوب و فریز کردن مکرر نمونه.

شرایط نگهداری:

ü      نمونه سرم به مدت  48 ساعت در دمای اتاق، 14 روز در دمای یخچال (8-2 درجه سانتیگراد) و 21 روز در 20^oC- پایدار است.

ü      بهتر است پس از جداسازی سرم، آن را تا زمان آزمایش در یخچال نگهداری نمایید.

کاربردهای بالینی: مقادیر کمی آنتی بادی های IgG و  IgM بتا دو گلیکوپروتئین 1 ، در سرم انسان جهت تشخیص سندرم آنتی بادی ضد فسفولیپید (APS) بکار می رود.

روش مرجع: آنزیم ایمونو اسی (EIA)

          روش ارجح:  Enzyme- linked immunosorbent assay (ELISA)

          سایر روشها: -

مقادیر مرجع:

          منفی: <10.0 U/ml

          حدواسط: 10.0-14.9 U/ml

          مثبت: 15.0 U/ml ≤

ü      نتایج به صورت واحدهای قراردادی بیان می شود و برای تمام سنین یکسان است. 

تفسیر: سندرم آنتی فسفولیپید (APS) یک اختلال اًتوایمیون ( خود ایمنی) همراه با علائم بالینی همچون ترومبوز وریدی و شریانی، ترومبوسیتوپنی (کاهش پلاکت خون)

و  از دست رفتن مکرر جنین می باشد. APS اولیه همچون لوپوس اریتروماتوز سیستمیک (SLE) با ظهور اًتوانتی بادیها بر علیه فسفولیپید های با بار منفی مشخص می گردد. اگر چه اهمیت و ارتباط پاتولوژیکی آنتی فسفولیپیدها هنوز به طور کامل آشکار نشده است، شناسایی چندین اًتوآنتی بادی اختصاصی معمولاً در تشخیص افتراقی و پیگیری درمان بیماریهای التهابی روماتیسمی بکار می رود. تعامل بارمثبت  دًمین پنجم  B2GP1 با بار منفی فسفولیپیدها منجر به تشکیل اًتوآنتی بادیهای فسفولیپیدی می گردد. نتایج مثبت قوی اًتوآنتی بادیهای(بیشتر از  B2GP1 ( 40 U/ml نشاندهنده سندرم آنتی فسفولیپید (APS) می باشد. مقادیر پایین تر حضور آنتی بادیهای

 B2GP1 در سرم ممکن است نشاندهنده APS باشد، اما نتایج تشخیصی نمی باشد. تست آنتی بادیهای  B2GP1  باید حداقل 2 بار با فاصله زمانی 12 هفته صورت گیرد تا به عنوان معیار تشخیصی آزمایشگاهی برای APS بکار رود.

شناسایی آنتی بادیهای  B2GP1  تحت تأثیر درمان با ضد انعقاد قرار نمی گیرد.

عوامل مداخله گر :

§         نمونه های همولیزه، ایکتریک و لیپمیک  در نتایج آزمون تداخل ایجاد می کند.

§         ذوب و فریز مکرر نمونه یا نمونه پلاسما حاوی ضد انعقاد سیترات سدیم در نتایج آزمون تداخل ایجاد می کند.

توضیحات:

·         مثبت شدن آنتی بادیهای  B2GP1 بطور قطعی دلالت بر بیماری APS نیست و پزشک باید تمام یافته های بالینی و آزمایشگاهی را بررسی کند تا بیماری را تشخیص دهد.

·         مطالعات مقایسه ای و بررسی های مهارت داخل آزمایشگاهی نشان می دهد که نتایج حاصل از آزمون آنتی بادیهای  B2GP1 می تواند بسیار متغیر و نتایج بدست آمده با روشهای سنجش ایمنی مختلف، ممکن است نتایج قابل ملاحظه  متفاوتی داشته باشد.

          منابع :

1. mayomedicallaboratories: http://www.mayomedicallaboratories.com/test-catalog/Clinical+and+Interpretive/88894

2. childrensmn: http://www.childrensmn.org/Manuals/Lab/Serology/105946.pdf

3. aruplab: http://ltd.aruplab.com/Tests/Pub/0050321

4. Wilson WW, Gharavi AE, Koike T, et al: International consensus statement on preliminary classification criteria for definite antiphospholipid syndrome. Arthritis Rheum   1999;42(7):1309-1311